E

Ik gebruik vaak een term uit het academisch ballet. Daar ontkom ik niet aan. De academische dans heeft een heel uitgebreid vocabulaire. Ook nu weer, bij de E dienden zich weer veel termen aan die afkomstig zijn uit deze dansvorm: Entrechat, Echappé, Emboîté……genoeg dus. Maar deze keer kies ik voor een term uit de ballroom dans, of liever de Latijns-Amerikaanse dans: de Enrosque.

Dit is de naam van een danspas die voorkomt in de tango. Enrocar betekent draai of schroef. De danser draait op één been en beweegt hier het andere been omheen.
Het is een kleine, maar ingewikkelde beweging. Een soort versiering van de grote, expansieve bewegingen die de tango kenmerken.
De tango is geen vrolijke dans.
Het is ontstaan in de bordelen van Buenos Aires en Montevideo. Passie, woede, smart en frustratie zijn emoties die in de tango tot uitdrukking worden gebracht. Het geeft in dans vorm aan de passie, maar ook aan het lijden van de mens.

Het lijden van de mens staat ook centraal in de tragedies die in het Oude Griekenland (rond 450 v. Chr.) werden geschreven en uitgevoerd. Euripides was één van de belangrijkste tragediedichters uit die tijd.

Meestal waren deze tragedies gebaseerd op mythes, maar ook filosofische vraag stukken, actuele gebeurtenissen en zelfs persoonlijke ervaringen werden in de tragedies verwerkt.
De personages zijn slachtoffers van het noodlot waar zij zelf niets aan kunnen veranderen. Het publiek leeft met de personages mee en ondergaat allerlei emoties, zoals angst, woede en verdriet, waarna tot slot een zuivering of bevrijding volgt (katharsis).

Euripides was tijdens zijn leven niet erg populair, mede doordat hij nogal teruggetrokken leefde, maar ook omdat hij vernieuwingen invoerde ten aanzien van zowel inhoud als vorm (gebruik van metrum en muziek). Maar na zijn dood is dit volledig veranderd: Euripides werd de meest opgevoerde toneelauteur in Griekenland. Hij heeft meer dan 90 werken geschreven, waarvan er 19 bewaard zijn gebleven. Belangrijke werken zijn o.a. Medea, Iphigeneia in Taurus, Trojaanse vrouwen, Elektra. Ook in deze tijd worden tragedies uit die tijd, in moderne bewerking, uitgevoerd. En er worden opera’s en films op gebaseerd. Ikzelf heb een prachtige film ‘Elektra’ gezien, met Irene Papas in de hoofdrol en met muziek van Theodorakis.

In de Griekse tragedies was een belangrijke taak weggelegd voor het ‘koor’. Een koor bestond uit een groep mensen (meestal tussen 10 tot 15) die in liederen commentaar gaven op wat er in de gespeelde scenes gebeurde. Dat kon kritisch zijn, maar ook beschouwend. De koorpassages werden gezongen, maar er werd ook bij gedanst, hoewel dat waarschijnlijk, afgaand op diverse afbeeldingen, op een vrij statische manier gebeurde.